Betoog van Frank den Braven tijdens de raadsvergadering van 20 oktober 2016.
“En daar staan we dan weer”, volgens mij zijn wij met die woorden de laatste jaren al meerdere malen een verhaal over RKC begonnen. Telkens weer ging het over problemen die het voortbestaan van onze Waalwijkse voetbaltrots bedreigden. Wat al dat geklets in de marges van de gemeenteraad met elkaar verbond was dat we geen keus hadden. Het was slikken of stikken, betalen of een enorm verlies accepteren. Dat is nu niet anders, maar het zou zomaar echt de allerlaatste keer kunnen zijn. Je zou verwachten dat de gemeenteraad van Waalwijk massaal, 29 mensen sterk, luidkeels houdoe en bedankt zingend op de banken zou gaan staan, maar niets is minder waar. Wij zien allemaal zorgelijk kijkende mensen om ons heen. Waarom dan? Laten we zeggen dat er wel wat haken en ogen aan het voorstel zitten, al was het maar dat we constant horen dat er nog eigenlijk niets definitief afgesproken is en het zomaar alsnog fout zou kunnen gaan.

Het voorstel dat er nu ligt zou ons eindelijk losmaken van RKC. Nu het stadion en de schuld verkopen zou betekenen dat we nooit meer met het mes op de keel moeten betalen als RKC in de problemen zit. Eindelijk kun je, als je dat tenminste wilt, een dure lamp aan het eind van een hele dure tunnel zien. Als de raad van Waalwijk vanavond ja zegt zijn wij waarschijnlijk van een zwaar op de maag liggend dossier af en kan RKC bouwen aan een mooie toekomst, praktisch schuldenvrij en met haalbare doelstellingen in de eerste divisie. Een Win Win situatie, iedereen blij toch? Was het leven maar zo makkelijk, zo simpel is het natuurlijk allemaal niet.

Om te beginnen besluiten we vanavond niet dat de verkoop akkoord is, we geven alleen maar het college toestemming verder te onderhandelen. De raad kan daarbij nog extra voorwaarden stellen aan wat wij vinden dat de uitkomst van die onderhandelingen zou moeten zijn, en daarna is het afwachten wat er al dan niet op tafel komt. Er ligt een voorstel voor aanpassing van de voorwaarden, een amendement dat de raad een andere kant op zou sturen, maar dat lijkt niet echt kansrijk te zijn. Helaas voor de mensen die RKC een warm hart toedragen is het dus zeker nog geen gelopen race. De raad wil eigenlijk meer dan wat er in het voorstel staat, PPO vindt dat ze al genoeg gedaan hebben, de Bailleurgroep maakt wat zij doen afhankelijk van wat de gemeente doet, de KNVB staat op het punt straffen uit te delen als we te lang blijven praten, en RKC kan alleen maar afwachten welke kant de dominostenen uit gaan vallen. Veel tijd om elkaar aan te kijken is er niet, 1 november moet ongeveer duidelijk zijn wat we doen. Iemand moet de eerste stap zetten, en in dit voorstel is dat de gemeente. Logisch, want financieel gezien heeft de gemeente het meest te verliezen, alle andere partners hoeven niets te doen, en RKC heeft al gedaan wat het kon doen.
Juist daarom is het vreemd, onbegrijpelijk eigenlijk, dat het college niet actief geprobeerd heeft zelf het stadion te verkopen. Wist het college niet al lang dat we dit jaar iets moesten doen om een verlies van 7 miljoen te vermijden? Wist het college niet al lang dat RKC dit jaar haar schuldenpositie zo ver terug moest brengen dat dat op eigen kracht onmogelijk zou lukken. Wist het college niet al lang dat de te hoge schuld van RKC zou leiden tot het verlies van de licentie en dus een faillissement? Wist het college niet al lang dat in elke oplossing de schuld aan de gemeente een doorslaggevende rol zou spelen? De antwoorden op deze vragen zijn ja, ja, ja en ja! Waarom heeft het college dan niet actief geprobeerd mee te werken aan een oplossing om het door ons te nemen verlies te beperken? We wisten dat de rekening toch bij ons terecht zou komen, en dus is het is te betreuren dat niet geprobeerd is te voorkomen dat het zo ver zou komen. Net zoals het verwijtbaar is dat we hier als politiek weer staan te bekvechten over hoe nu verder. Dat was niet nodig geweest. Weer staan we hier, en weer is het onzeker of RKC ons zelfs maar een deel van haar nog openstaande schuld zal kunnen terugbetalen. Wij moeten constateren dat de schuld daarvoor minimaal gedeeltelijk bij het bestuur van de gemeente Waalwijk ligt, en dat stemt droevig.

Voorzitter, hoe nu verder: het voorstel klinkt best mooi, eigenlijk te mooi om niet een addertje onder het kunstgras te hebben. Dat addertje is de vier miljoen euro die het de gemeente kost. Een enorm bedrag, en het is niet duidelijk is of het wel zo veel moet zijn of wat we er nou echt voor terugkrijgen. Een aantal dingen zijn wel duidelijk voor ons. Wij hebben alle andere scenario’s die ons de laatste weken zijn voorgeschoteld bekeken, en dit is eigenlijk het enige dat alle in alle hokjes een kruisje zet. Leuk is anders, en het liefste hadden we nee gezegd, laten we daar eerlijk over zijn. Niet nee omdat we het RKC niet gunnen, ook niet nee omdat we de huidige organisatie willen straffen voor wat er in het verleden gebeurt is, geen nee omdat we vinden dat de Bailleurgroep ons weer dwingt de eerste stap te zetten, en zelfs geen nee omdat de coalitie de rijen weer eens onnatuurlijk gesloten houdt en het eigenlijk geen voetbal uitmaakt wat wij vinden. Een nee zou bijvoorbeeld wel kunnen omdat het zuur is dat we dit verlies moeten nemen op een moment dat de pijn van de bezuinigingen op de WMO nog vers is, het verhaal is moeilijk uit te leggen aan mensen die zich geconfronteerd zien met minder of moeilijker toegankelijke zorg. Nee zou ook goed kunnen omdat we de AR van de gemeente zover uitputten dat we grote tegenslagen nog maar moeizaam kunnen opvangen, en zo zijn er nog wel wat redenen aan te geven. Nee lost echter bijna nooit een probleem op, en ook nu is dat zo. De kans is levensgroot aanwezig dat een nee de genoemde problemen alleen maar groter maakt. Het is waar dat niemand hier 100% zeker weet dat nee RKC zal laten omvallen, dat ons nee onherroepelijk zal leiden tot een nee van de KNVB over de licentie van volgend jaar. We hebben geen van allen een kristallen bol, ook al wil iedereen graag net doen alsof dat wel zo is. Wat we wel vrij zeker weten is dat Ja een stap is naar ontvlechting en het zelfstandig voortbestaan van de club. Dat dat niet tegen elke prijs ons doel moet zijn is duidelijk, maar het lijkt ook niet verstandig te gaan gokken met de kans op een verlies dat veel hoger is.. Helaas is dat volgens GroenLinksaf nu juist wat al de ons voorgeschotelde alternatieven wel doen. Tijd voor spelletjes hebben we niet meer, de beslissing die we vanavond nemen moet een definitief einde maken aan de bemoeienis van de gemeente Waalwijk met RKC, en dan kunnen we dus maar één ding doen…
We zeggen ja, mits… precies zoals er met de coalitie afgesproken is dat alle vragen vanuit de gemeenschap benaderd zouden worden. Ja, mits er zekerheid komt over de bestemming van de grond onder het stadion als RKC toch om zou vallen. Het recht op terugkoop zou ons in dat geval de mogelijkheid geven de ontwikkelingen op die plaats in eigen hand te houden. Het gezeur over recht of plicht tot terugkoop is onzinnig, de ondergrond is bij herontwikkeling zeker de 2,5 miljoen waard die PPO er voor betaald heeft. WinWin: Ik koop iets voor minder dan het waard is zodat mijn risico gedekt is, jullie mogen het als het fout gaat terugkopen voor hetzelfde geld, nog steeds minder dan het eigenlijk waard is, en geen van de twee partijen kan dus iets kwijtraken. Niets in het voorstel klinkt alsof de nu voorgestelde oplossing ons over een aantal jaren nogmaals pijn zou hoeven te doen, en het gezeur hierover klinkt eigenlijk alsof er iets is dat we nog niet weten.